NJIH 13 OBNOVILO JE RAD DEMOKRATSKE STRANKE I SEBI POTPISALO SMRTNU PRESUDU! Mnogi su POBEGLI iz DS u druge tabore

Demokratska stranka danas proživljava možda i najteže trenutke od obnove njenog postojanja 1990. godine. Na beogradskim izborima nisu prešli cenzus, izbačeni su iz prostorija u Krunskoj, omladina stranke otvoreno traži promene od predsednika Zorana Lutovca, dok su funkcioneri podeljeni u dva tabora - za bojkot izbora i protiv bojkota.

Prošlo je, naime tri decenije od obnove rada jedne od najznačajnijih stranaka u Srbiji od uvođenja višepartijskog sistema.

Baš na današnji dan, pre 30 godina, održana je konferencija za štampu, na kojoj je najavljeno osnivanje Demokratske stranke.

Trinaest intelektualaca je potpisalo pismo o namerama i na taj način su postali osnivači Demokratske stranke. Osnivačka skupština bila je 03.02.1990. godine.

Osnivači su: Dragoljub Mićunović, Zoran Đinđić, Borislav Pekić, Vojislav Koštunica, Radoslav Stojanović, Gojko Đogo, Kosta Čavoški, Marko Janković, Milovan Danojlić, Vladimir Gligorov, Miodrag Perišić, Slobodan Inić i Dušan Vukajlović.

Osnivačka skupština Demokratske stranke održana je 3. februara 1990. godine u sali Doma omladine. Za predsednika stranke izabran je Dragoljub Mićunović, a za predsednika Izvršnog odbora Kosta Čavoški.

U stranci odmah dolazi do sudara predsednika Dragoljuba Mićunovića i predsednika Izvršnog odbora Koste Čavoškog - formalno, oko toga da li je jedna izjava Demokratske stranke trebalo da bude blaža ili oštrija, sa više nacionalne retorike ili sa više oslonca na građanski rečnik.

Velika Skupština Demokratske stranke 29. septembra 1990. godine u Centru "Sava" u Beogradu traje satima i odlučuje se za Mićunovića, koji dobija 235 glasova, Čavoški je u manjini (sa 77). To je bio prvi lom u ovoj partiji, sve ostalo je istorija...

Gde su danas i šta rade osnivači, tačnije ljudi koji su obnovili rad Demokratske stranke. Krenimo redom.

Dragoljub Mićunović - I dalje vedri i oblači u stranci

Dragoljub Mićunović, bio je na Osnivačkoj skupštini DS izabran je za predsednika stranke, a 1992. godine reizabran.

Podneo je ostavku na ovu funkciju 1994. Te godine je formirao nevladinu organizaciju Fond „Centar za demokratiju“. Godine 1996. osniva novu političku partiju – Demokratski centar, i biva izabran za njenog predsednika. Početkom 1999. inicira formiranje koalicije DAN koju su činile stranke Demokratski centar, Demokratska alternativa i Nova demokratija.

U septembru 1999. je pozvao sve opozicione stranke u Srbiji na ujedinjenje organizujući „Okrugli sto opozicionih stranaka u Srbiji“ koji je rezultirao stvaranjem koalicije DOS.

Danas u Demokratskoj stranci, jedan je od najstarijih poslanika u aktuelnom sazivu Skupštine Srbije i čovek čije se mišljenje veoma ceni u partiji, a kako i ne bi kada je njen obnovitelj.

Rođen je 1930. godine u Toplici na jugu Srbije, a rano detinjstvo proveo je u Skoplju gde mu je otac službovao. Nakon fašističke okupacije 1941. njegova porodica je zajedno sa ostalim srpskim porodicama proterana u Srbiju. Tokom Drugog svetskog rata živi kao izbeglica u Merdaru i polaže niže razrede gimnazije. Nakon rata nastavlja gimnaziju u Kuršumliji i Prokuplju.

Kao osamnaestogodišnji gimnazijalac uhapšen je i bez optužnice i suđenja proveo je 20 meseci u zatvoru i logoru na Golom otoku.

Po izlasku iz logora položio je maturu u Prokuplju i upisao studije filozofije na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gde je diplomirao 1954. godine. Odbranio je doktorsku tezu iz oblasti logike društvenih istraživanja na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Predavao je istoriju socijalnih i političkih teorija na Odeljenju za filozofiju i sociologiju. U tom periodu je aktivan u redakciji časopisa „Filozofija“, savetu časopisa „Praksis“ i odboru Korčulanske filozofske škole koja je u to vreme jedno od najprestižnijih mesta okupljanja filozofa u svetu. Januara 1975. Skupština Srbije donosi neustavnu odluku kojom proglašava Mićunovića, zajedno sa sedam kolega profesora, politički nepodobnim za profesorski rad i, uprkos jednodušnom protestu univerzitetskih kolega, biva uklonjen sa Univerziteta. Tek nakon petnaest godina se vraća svom profesorskom radu. Bio je član mnogih stručnih časopisa, držao je predavanja na univerzitetima u Americi i Nemačkoj, a objavio je pet knjiga i preko 100 naučnih radova.

Političku karijeru je počeo na Filozofskom fakultetu kada je, 1968. godine, bio jedan od vođa studentskog pokreta i igrao jednu od ključnih uloga tokom demonstracija kao predsednik Akcionog odbora. Zbog toga je bio uhapšen, oduzet mu je pasoš i zabranjeno mu je da predaje na univerzitetu i objavljuje radove u Jugoslaviji.

Na prvim višestranačkim izborima u Srbiji izabran je za poslanika Skupštine Srbije. Kao republički poslanik, izabran je za delegata u Veću Republika Savezne skupštine bivše Jugoslavije od 1991. do 1992. Na saveznim izborima 1992. je izabran za saveznog poslanika na listi Demokratske stranke.

Kao član opozicione koalicije „Zajedno“, ponovo je izabran za saveznog poslanika u Veću građana Savezne skupštine 1996. Na saveznim izborima 2000. godine, kao jedan od lidera koalicije DOS, još jednom je izabran za saveznog poslanika u Veću građana Savezne skupštine.

Nakon pobede Demokratske opozicije Srbije, u oktobru 2000. izabran je za Predsednika Veća građana Savezne skupštine. Kada je formirana Državna zajednica Srbija i Crna Gora, u martu 2003. godine, izabran je za Predsednika Skupštine Srbije i Crne Gore.

Na parlamentarnim izborima, decembra 2003. izabran je za narodnog poslanika u Skupštini Republike Srbije, a početkom 2004. u Skupštinu SCG. Do juna 2006. bio je poslanik u Skupštini SCG i Parlamentarnoj skupštini Saveta Evrope.

Bio je poslanik u sazivima Skupštine Srbije 2007. i 2008. godine. Izabran je na istu funkciju i na izborima 2012. Bio je šef poslaničke grupe DS do decembra kada je podneo ostavku.

Predsednik je Političkog saveta Demokratske stranke, kao i član Predsedništva i Glavnog odbora DS. Na XIV Skupštini DS održanoj 18. decembra 2010. godine kao i 31. maja 2014. godine ponovo je biran za predsednika Političkog saveta Demokratske stranke.

Na parlamentarnim izborima 16. marta 2014. godine izabran je za poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srbije. Član je odbora za spoljne poslove.

Zoran Đinđić - Ubili su ga, da bi zaustavili Srbiju

Ubijeni premijer Srbije, lider DS i jedan od ljudi koji je obnovio rad ove stranke rođen je 1952. u Bosanskom Šamcu.

Gimnaziju je završio u Beogradu. Studirao filozofiju na beogradskom fakultetu. Pošto je januara 1974. komunistička vlast zabranila održavanje studentskog skupa u Ljubljani, na kojem je trebalo da bude ukazano na postojanje krize jugoslovenskog društva, policija je uhapsila organizatore, među kojima je bio i Đinđić.

Novembra 1974. osuđeni su na po godinu dana zatvora, ali, usled pritiska međunarodne javnosti, studenti izbegavaju izdržavanje kazne. Đinđić tada odlazi u Frankfurt, gde nastavlja studije filozofije. Doktorirao je 1979. na univerzitetu u Konstancu.

U Jugoslaviju se vratio 1989. godine, postao je profesor na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu i viši naučni saradnik u beogradskom Centru za filozofiju i društvenu teoriju. Sa još 12 intelektualaca iste godine je je inicirao obnavljanje Demokratske stranke. Septembra 1990. izabran je za predsednika Izvršnog odbora stranke. Biran je za poslanika u prva tri višestranačka saziva Narodne skupštine Srbije i Veću republika Skupštine SRJ. Januara 1994. postaje predsednik Demokratske stranke.

Nakon uličnih protesta koalicije „Zajedno“ zbog izborne krađe i poništenih izbora 1996/97, izabran je za gradonačelnika Beograda februara 1997. godine. Nekoliko meseci kasnije raspada se koalicija i Đinđić biva smenjen.

Odigrao je važnu ulogu u svrgavanju Slobodana Miloševića sa vlasti i 5-ooktobarskim demonstracijama. Juna 2000. Đinđić je preuzeo funkciju koordinatora u Savezu za promene, a zatim postao i šef izbornog štaba DOS-a za izbore septembra 2000.

Na izborima Đinđić je izabran za poslanika u Veću republika Skupštine SRJ. Na republičkim izborima održanim u decembru 2000. godine ponovo pobeđuje DOS, a Đinđić je januara 2001. godine imenovan za mandatara Vlade Srbije. Dobitnik je ugledne nagrade „Bambi“ za 2000. u oblasti politike i nagradu Fondacije „Polak“ za 2002. za doprinos razvoju demokratije u Srbiji.

12. marta. 2003. Zoran Đinđić, predsednik Vlade Republike Srbije, je ubijen pred zgradom Vlade u atentatu koji su organizovali pripadnici JSO i „zemunski klan“.

Borislav Pekić - akademik kome se svi dive

Borislav Pekić je bio srpski dramski pisac, romansijer, filmski scenarista i akademik. O njemu su sve priče već odavno ispričane i svrstava se u red legendi Srbije, ali i šire.

Rođen je 04. februara 1930. godine u Podgorici, a umro je u Londonu 02. jula 1992. godine. Zajedno sa trinaest intelektualaca obnovio je rad Demokratske stranke.

Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja. Najpoznatija dela Borislava Pekića su: „Besnilo“, „Zlatno runo“, „Kako upokojiti vampira“, „Odbrana i posljednji dani“, „Vreme čuda“ i „Atlantida“. U Srpskoj akademiji nauka i umetnosti bio je njen dopisni član. Film „Dan četrnaesti“ je rađen prema filmskom scenariju Borislava Pekića, a predstavljen je na Kanskom filmskom festivalu, 1961. godine.

Pekićeva dela prevedena su nemački, engleski, italijanski, francuski, holandski, španski, češki, poljski, mađarski, slovački, retoromanski, rumunski, slovenački, makedonski, grčki, albanski, ukrajinski i švedski jezik. Primio je brojne nagrade i priznanja u toku svoje karijere, te stekao slavu i popularnost.

Vojislav Koštunica - čovek koji je pobedio Slobu i pobegao iz DS

Rođen je 1944. godine u Beogradu. Diplomirao je 1966. godine, magistrirao 1970. godine i doktorirao 1974. godine na Pravnom fakultetu u Beogradu.

1970. godine postavljen je na mesto asistenta na Pravnom fakultetu u Beogradu, ali je tu poziciju napustio u vreme političkih progona na Beogradskom univerzitetu. 1989. godine je odbio poziv da se vrati na mesto profesora Pravnog fakulteta.

Posle izbacivanja sa fakulteta radio je u Institutu društvenih nauka, a od 1981. godine u Institutu za filozofiju i društvenu teoriju. Osamdesetih godina 20. veka angažovao se na zaštiti ljudskih prava, naročito u Odboru za odbranu slobode misli i izražavanja, u kojem su se okupljali intelektualci-disidenti.

Bio je jedan od osnivača Demokratske stranke 1989. godine. Odvojio se od nje 1992. i osnovao je Demokratsku stranku Srbije. Bio je narodni poslanik u Skupštini Srbije od 1990. do 1997. godine.

Bio je kandidat Demokratske opozicije Srbije na predsedničkim izborima 2000. godine, kada je pobedio Slobodana Miloševića. Funkciju predsednika SR Jugoslavije obavljao je od oktobra 2000. godine do februara 2003. godine.

Posle vanrednih parlamentarnih izbora u Srbiji, održanih u decembru 2003. godine, postao je predsednik Vlade Srbije, a maja 2007. godine osvojio je i drugi mandat premijera Srbije.

Koštunica je obavljao funkciju premijera Srbije do vanrednih izbora koje je raspisao 2008. godine, kada je njegova stranka prešla u opoziciju.

Na izborima 2014. godine DSS nije prešao cenzus, zbog čega je Koštunica podneo neopozivu ostavku i napustio bavljenje stranačkom politikom. Nakon izborne skupštine DSS, održane u oktobru 2014, izjavio da napušta stranku jer je ona „napustila ideju političke neutralnosti“.

Prema pisanju medja krajem januara je osnovano Srpsko kulturno društvo „Slobodan Jovanović“ a među osnivačima spominjao se i Vojislav Koštunica. Međutim, prema podacima Agencije za privredne registre sredinom februara ovakvog društva nije bilo. Pronađen je samo Fond „Slobodan Jovanović“ koji je 2008. osnovala Demokratska stranka Srbije.

Radoslav Stojanović - pravnik, profesor i diplomata

31. avgusta 2011. godine u Beogradu umro je pravnik, profesor i diplomata Radoslav Stojanović.

Rođen je 1930. godine, a nakon osnovne škole i gimnazije, završio je beogradski Pravni fakultet i doktorirao iz oblasti međunarodnog prava.

Od 1960. do 1996. godine je predavao na istom fakultetu, a od 1983. do 1985. godine bio i šef Katedre za međunarodno pravo i međunarodne odnose.

Pored predavanja i kurseva na svom i drugim univerzitetima, takođe je jedno vreme bio ambasador Srbije u Holandiji, pravni savetnik ministra spoljnih poslova i jedan od onih koji su obnovili rad Demokratske stranke.

Gojko Đogo - nosilac Ordena Njegoša prvog reda

Akademik Gojko Đogo rođen je 21. septembra 1940. u Vlahovićima kod Ljubinja, u Hercegovini. Osnovnu školu pohađao je u rodnom mjestu, a gimnaziju u Stocu.

Opštu književnost sa teorijom književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu diplomirao je 1964. god. Oko dvije godine je radio kao novinar u reviji "Duga", potom kao urednik književne i izdavačke djelatnosti u Domu omladine Beograda. Uređivao je ediciju DOB i vodio književne tribine. Neko vrijeme bio je direktor Izdavačko-knjižarske agencije "Tačka". Bio je jedan od osnivača i urednik listova Književna reč i Demokratija. Poslije hapšenja i sudskog procesa 1981. god. zbog knjige Vunena vremena, Okružni sud u Beogradu osudio ga je na dvije godine zatvora. Vrhovni sud Srbije smanjio mu je kaznu na godinu dana, koju je jednim dijelom izdržao. Iako je sudskom odlukom vraćen na posao, nekoliko godina nije mogao objavljivati niti javno nastupati.

Piše poeziju, eseje, književnoteorijske i kritičke tekstove.

Bio je član prvog Senata Republike Srpske. Odlikovan je Ordenom Njegoša prvog reda. Član je Srpskog PEN-a.

Kosta Čavoški - profesor na Pravnom fakultetu i akademik

Rođen je 26. oktobra 1941. u Banatskom Novom Selu. Pravni fakultet u Beogradu završio je 29. juna 1964. godine s prosečnom ocenom 9,85, magistrirao na istom fakultetu 1969, a doktorirao 1973.

Početkom 1970. izabran za asistenta na predmetu Uvod u pravo. Marta 1973. osuđen na pet meseci zatvora, uslovno na dve godine, zbog tzv. širenja lažnih vesti.

Potom je 31. decembra 1975. jednoglasnom odlukom Nastavno-naučnog veća izbačen na ulicu zbog tzv. moralno-političke nepodobnosti. Na Pravni fakultet je vraćen tek 1. januara 1991. u svojstvu redovnog profesora.

Krajem 2003. godine izabran je za dopisnog člana SANU.

Marko Janković - otišao kod Koštunice u DSS, a onda i od njega pobegao

Marko Janković je srpski novinar, radio i televizijski voditelj i disk-džokej.

Rođen je u Kragujevcu gde je završio osnovnu i nižu muzičku školu, kao i gimnaziju. Diplomirao je na Prirodno-matematičkom fakultetu i studirao je dve godine na bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Oženjen je i ima dvoje dece. Dana 12. decembra 1989. u udruženju književnika Srbije, bio je jedan od trinaest ljudi koji su obnovili rad Demokratske stranke, sa ciljem da se oformi antikomunistički front. Činio je okosnicu obnovljenog DS uz Vojislava Koštunicu, Dragoljuba Mićunovića, Kostu Čavoškog i Dušana Vukajlovića. Bio je prvi urednik lista „Demokratija“.

Godine 1992. izlazi iz Demokratske stranke i zajedno sa Koštunicom osniva Demokratsku stranku Srbije. Krajem 1994. napušta DSS zbog sukoba sa Vladetom Jankovićem i Mihajlom Kovačem.

Na demonstracijama 5. oktobra 2000. je prvi upao u „Studio B“. 11. januara 2001. u svoju emisiju je doveo novinara Milovana Brkića[5] koji je izneo podatke o umešanosti Zorana Đinđića u šverc cigareta, što su nove vlasti iskoristile za njegovu smenu.

Dana 24. septembra 2010. bio je potpisnik peticije protiv održavanja „gej parade“.[6] 23. marta 2011. potpisao je peticiju javnih ličnosti i intelektualaca koji su stali u zaštitu Vojislava Koštunice u pokušaju da se on poveže sa ubistvom premijera Đinđića.

Na parlamentarnim i predsedničkim izborima 2012. podržao je DSS i Vojislava Koštunicu.

Kandidovan je od strane Dveri na izborima za gradonačelnika Beograda 2014.

Milovan Danojlić - pisac i novinar

Milovan Danojlić je srpski pisac. Rođen je 3. jula 1937. godine u Ivanovcima, selu u Srbiji. Živi i radi u Parizu i Beogradu.

Radio je kao stalni i spoljni saradnik u dnevnim listovima „Politika“, „Borba“ i „NIN-u“, kao i u brojnim književnim časopisima. Takođe je radio kao lektor za srpskohrvatski jezik Univerziteta u Poatjeu.

Na pariskom radiju nekoliko godina obavljao je poslove spoljnog saradnika. Učestvovao je u obnavljanju rada predratne Demokratske stranke 1989.

Preveo je veliki broj knjiga književnosti za decu, kao i djela poznatih pisaca pisana na engleskom i francuskom jeziku, kao što su: V. Šekspir, Š. Bodler, J. Brodski, E. Sioran, L. Aragon, E. Paund, V. B. Jejts, E. Jonesko, P. Klodel.

Vladimir Gligorov - od DS, preko LDP do DJB

Rođen u Beogradu 1945. Studirao u Zagrebu, Beogradu i Njujorku. MA Beogradski univerzitet; MPhil Kolumbija univerzitet, Njujork.

Radio na Kolumbija univerzitetu, Beogradskom univerzitetu, Institutu ekonomskih nauka u Beogradu, Džordž-Mejson univerzitetu u SAD, Upsala univerzitetu u Švedskoj. Profesor po pozivu na Univerzitetu u Gracu i predavač na Bečkom univerzitetu i Vebster univerzitetu u Beču. Saradnik Bečkog instituta za međunarodna ekonomska istraživanja.

Pripada grupi osnivača Demokratske stranke, koju je ubrzo napustio. Kreirao je ekonomski program Liberalno-demokratske partije, kasnije bio kandidat DJB.

Miodrag Perišić - otišao iz stranke na njen 9. rođendan

Rođen 1948. u Subotici, preminuo 6. maja 2003. u Otavi. Diplomirao je na grupi za filozofiju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Bavio se kritikom pesništva i pisao političko-kulturne oglede.

Autor je mnogobrojnih književnih kritika i eseja u književnim listovima i časopisima. Tokom osam godina (od 1984) bio glavni i odgovorni urednik “Književnih novina”, u vreme kada su “Književne novine” napadane, idejno-politički osuđivane, suđene i zabranjivane.

Jedan od osnivača Srpskog književnog društva. U nekoliko mandata bio je potpredsednik Udruženja književnika Srbije. Bio je predsednik Srpskog PEN centra od 1988. do 1992. godine i član Međunarodnog PEN-a.

Potpredsednik Demokratske stranke Miodrag Perišić 7. februara 1999. godine podneo je ostavku na tu funkciju jer Glavni odbor nije podržao njegov predlog da na dnevni red stavi pitanje poverenja predsedniku stranke. Tako je na rođendan (proslava devet godina) Demokratska stranka pokazala da još uvek nije uspela da preboluje dečje bolesti, i u isto vreme da dokazuje kako deobama postaje sve jača i moćnija.

Slobodan Inić - otišao je prerano

Bio je poznati beogradski publicista i politikolog, preminuo je 21.06.2000. godine u Beogradu.

Inić, rodjen 1946. godine u Zrenjaninu. Fakultet političkih nauka završio je u Beogradu. Na Katedri za političku sociologiju tog fakulteta magistrirao je i potom doktorirao.

Inić je sarađivao u mnogim medijima na prostoru bivše Jugoslavije, a nekoliko godina bio je dopisnik Radija Slobodna Evropa. Pisao je, između ostalog, za zagrebačke listove "Danas" i "Start", beogradsku "Dugu", podgorički "Monitor", kao i za beogradske dnevnike "Nasa borba" i "Danas".

Dušan Vukajlović - pisac koji je bio svega četiri godine u DS

Dušan Vukajlović, srpski pesnik, rođen je 20. januara 1948. godine u Pančevu. "...Pisao je isključivo poeziju. Studirao je u Beogradu, a u srpskom pesništvu se javio kao jedan od najzanimljivijih autora u novoj pesničkoj generaciji na početku sedamdesetih godina. Između 1972. i 1980. godine objavio je četiri knjige poezije. Bio je višegodišnji sekretar Udruženja književnika Srbije." Umro je 9. decembra 1994. godine nakon infarkta.

Bonus video: